Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

..



Υπάρχουν κάτι χρώματα εκεί έξω. Που ’χουν αμαρτίες. Και ξεσκίσματα ακολουθούμενα με τηλεφωνήματα τύπου «άκουαγάπημου». Όπως επίσης και κεράσματα σε γιορτές χαρμόσυνες (?) – θα πάρετε ένα παραισθησιογόνο μανιτάρι, αγαπητοί? – συνοδευόμενα από τραγούδια της βροχής. Μου ’ρχεται να γελάσω σε κατάμουτρα απομεσήμερα που μυρίζουν τηγανόλαδο ανάμεσα απ’ τα αχαμνά κάποιων ξεπεσμένων ταραχοποιών. Κι ύστερα να φέρω δυο στροφές γύρω από το πολύφωτο λαλώντας ως απονενοημένη φουρνάρισσα:

/ το σταφιδόψωμο πωλείται μετρητοίς, ηλίθιοι /

Υπάρχουν κάτι Νοεμβριάτικες μπουγάδες εκεί έξω. Που έχουν τις ημέρες μία πριν τις εννιά. (Γαμήσου ρε, δεν θα σε σηκώσω ποτέ). Που έχουν αναμνήσεις από τούρτα φιστίκι. Κι έναν παππού με παλτό στο χρώμα του πούρου αλλά στο πιο μαύρο του. Χα! Θαρρείτε πως θα σας πω κι ευχαριστώ? Όχι δα! Δεν γουστάρω τα ήμερα θεριά που πάνε με το σύνηθες ημερολογιακό θανατερό. Δε θέλω χάρες από θνητές απολαύσεις που να ζητούν μερτικό σε επιτάφιους θρήνους. Δεν επιθυμώ καν να μου χαριστούν χνώτα που χειροκροτούν ανάσταση.

Και για να τελειώνουμε επιτέλους, ωραίοι ακόλουθοι:

Αφανιστείτε όσο προλαβαίνετε. Γλυκό δεν έχει για ντυμένους εραστές.

.